De paus is het hoofd van de katholieke kerk

De katholieke kerk beweert dat de eerste pausde Romein - de apostel Petrus - ontving gezag uit de handen van Jezus Christus zelf. Sindsdien, achttien dagen na de dood van de vorige, is de volgende aardse gouverneur van God gekozen. De paus in het katholicisme wordt beschouwd als het hoofd van de hele kerk. Hij wordt gekozen door het conclaaf - de vergadering van kardinalen - voor het leven. Hij heeft hoge eer. Voordat de paus de troon bestijgt, wordt een bloedeloos offer gebracht. Dan trekt hij een speciaal hoofddeksel aan - tiara. Dit is niet de gebruikelijke mijter van een bisschop, maar een kroon die bestaat uit drie tanden, als een teken dat de paus nu macht ontvangt in de wereld voorbij het graf, aards en kerkelijk. Zijn speciale status wordt bevestigd door de kerktraditie door het erven van de macht van de apostel Petrus en dus van Christus. Bovendien is de paus ook het hoofd van het Vaticaan - de staat, die een klein gebied (44 ha) op het grondgebied van Rome bezet en diplomatieke betrekkingen aangaat met vrijwel alle landen van de wereld. Dit werd mogelijk gemaakt door de onafhankelijkheid van de westerse bisschoppen (in tegenstelling tot de oosterse bisschoppen) van de seculiere macht.

Het idee dat alleen de kerk kanmacht overhandigen aan staat heersers, begon te vormen nadat het westelijk grondgebied van het Romeinse rijk viel. Elke reguliere paus hield zijn beleid. Onder het nobele excuus - de bevrijding van het Heilig Graf - organiseerde en leidde hij militaire campagnes. En in de 1e eeuw vult paus Johannes VIII het recht van de katholieke kerk aan om te beslissen of de kroning van de heersers en het recht om hun kroon af te nemen toe te staan ​​of te verbieden.

Afwijkingen tussen de twee kerken (oost enWestern) nam elk jaar toe. De zevende oecumenische raad, bijeengeroepen in 787, verhoogde alleen de wrijving. En ze waren niet alleen verbonden met ideologische vragen en kerkelijke dogma's, zoals de meeste niet-ingewijden denken, maar ook om politieke redenen. Het feit is dat het Byzantijnse rijk op dat moment een succesvolle uitbreiding op het schiereiland Apennine heeft uitgevoerd. Natuurlijk waren de heersers van Rome hier sterk tegen. Het uitgangspunt was het conflict veroorzaakt door Mikhail III in 862-870. Hij zette Ignatius af, de patriarch van Constantinopel, en plaatste in plaats daarvan Photius, een seculiere man, die niets te maken heeft met de kerkwereld. Dit was niet geliefd bij Nicholas I, de Romeinse paus. Vervolgens leidde dit conflict niet tot een lange confrontatie, maar het hield ook niet helemaal op. De verergering van tegenstellingen vond plaats in 1054. Het eindigde met de officiële en definitieve scheiding van de twee kerken van de christelijke wereld.

Sindsdien heeft het pausdom een ​​achterkant. Samen met de groei van zijn prestige en invloed op de politiek, groeide de achter de schermen strijd en intriges tussen kardinalen die geïnteresseerd zijn in wie aan de macht zal zijn. Er was ook zo'n periode in het leven van de kerk, toen de geestelijkheid alleen ontving om invloed uit te oefenen op de politiek, op seculiere heersers. Vaders kwamen bij elkaar om te vervangen, zelfs zonder te wachten op de dood van zijn voorganger. Vaak slaagde de kandidaat, die eerder was afgezet, erin zijn troon te heroveren. Een goed voorbeeld is dat Paus Benedict IX in de tiende eeuw zijn recht op kantoor meer dan eens herstelde. Bovendien verkocht hij zelf de troon aan de volgende kandidaat.

Tijdens de volgende eeuwen het pausdom vele malennieuw leven ingeblazen en viel in verval, begaan zowel fouten als goede daden. Over de misdaden van de katholieke kerk, werd veel pas bekend na de verovering van Europese landen door Napoleon: in deze gebieden heeft hij de Inquisitie afgeschaft.

En alleen in onze dagen was Johannes Paulus II in het openbaarverontschuldigde zich voor de misdaden gepleegd door de katholieke kerk in de hele geschiedenis van haar bestaan. Het was deze paus die de structuur van de kerk hervormde, een moderne versie van de functies en de sociale rol van de kerk ontwikkelde. Hij drong er bij herhaling op aan priesters om niet deel te nemen aan de activiteiten van politici. De belangrijkste missie van de kerk, Johannes Paulus II, zag in de bevrijding van de wereld van conflicten, maar niet door middel van politieke methoden, maar door middel van evangelische dienst aan de hele mensheid, in geestelijke hoeden.