Mijn tong is mijn vijand: de betekenis van het spreekwoord

Het spreekwoord "Mijn tong is mijn vijand" is bij iedereen bekend. Nu zullen we proberen de betekenis ervan en de gebruiksregels te begrijpen. Vaak wordt deze verklaring uitgesproken met afkeuring.

waarde

De uitdrukking "Mijn tong is mijn vijand", in de regel,wordt gebruikt door een persoon in het geval dat hij, niet in staat om zichzelf op tijd en zonder na te denken, spreekt in de lont van iets dat hij later zal betreuren. Het kan worden gebruikt wanneer iemand, en misschien de spreker zelf, heel openlijk, ten onrechte per ongeluk beledigd, per ongeluk heeft beloofd of beloofd.

citaten

Laten we nu kijken hoe het in de literatuur wordt gebruiktde uitdrukking "Taal is mijn vijand". Gedichten met de vermelding van deze uitspraak zijn zeer talrijk. Ze behoren tot zowel klassieke als moderne auteurs. U kunt bijvoorbeeld V. Grossman's werk "The Cook" beschouwen. Daarin verklaart de held, Andrei Veniaminovich, "Mijn tong is mijn vijand" na het vertrek van de gast, klagend dat hij te veel voor hem sprak, en betreurde hij dat hij niet op tijd was gestopt. Hij voelt zich geïrriteerd, evenals een verlangen om les te geven en de schuld te geven. Hetzelfde spreekwoord wordt gevonden in Ostrovsky's toneelstuk "The Old Friend" tijdens de beschrijving van een ruzie die per ongeluk gebeurde.

De uitdrukking "Mijn tong is mijn vijand" staat ook inLeskov in het werk "Gelach en verdriet" en verwijst naar de berisping van de stompzinnigheid van de gesproken woorden. Mamin-Sibiryak gebruikte dit gezegde ook in zijn werken.

bron

Laten we het nu hebben over de oorsprong van het spreekwoord. In het verleden werd de volledige versie van het spreekwoord actief gebruikt. Het ziet er als volgt uit: "Mijn tong is mijn vijand: voordat de geest spreekt." Het tweede deel van de uitdrukking verwijst ook naar incontinentie in uitdrukkingen en uitingen. Bovendien beschrijft ze de gewoonte om te praten overbodig, waardoor ze zichzelf schade toebrengt.

Deze uitdrukking is bekend bij de mens uit de Oudentijden. Het komt voor in Juvenal, een Romeinse satiricus. Hij beweert dat de taal van een dwaas een dood voor hem is. Het idee uitgedrukt in het spreekwoord weerspiegelt ook veel van de uitspraken van geweldige mensen. Plutarchus argumenteerde bijvoorbeeld dat het gesprek dat een persoon leert van gewone stervelingen en stilte - van de goden.

Publius Cyr betoogde dat het onvermogen om te zwijgenhoudt rechtstreeks verband met het onvermogen om te spreken. Taal is vaak de vijand van het schone geslacht. Sophocles zei bij deze gelegenheid dat de verfraaiing van vrouwen stilte is. Aangevuld door Thomas Fuller. Hij voerde aan dat, hoewel stilte en de beste decoratie van een vrouw, het helaas bijna niet wordt gebruikt.

F. Bacon beweerde op zijn beurt dat stilte een indicator van wijsheid is. Volgens Sidney Smith is het ontbreken van woorden het gesprek interessant. Publius Cyr betoogde dat intelligente stilte beter is dan stomme gesprekken.

In de oudheid werd de taal de eerste tegenstander genoemd. In Rusland was er nog een soortgelijke verklaring. Ze zeiden dat de taal van de problemen op zoek is naar, en kiest voor de geest. Elena Arkhipova in haar werk "Ik en de taal. Van wie? "Beweert dat hij vaak naar dit spreekwoord verwijst en een ongelijke strijd voert met wat er werd gezegd. W. Gaslitt noemde stilte een van de grootste gesprekskunsten. Dit gezegde weerkaatst het spreekwoord "Mijn tong is mijn vijand".

</ p>