Fuga - wat zit er in de muziektheorie?

Er zijn veel termen in de muziektheorie. De beginner luisteraar kan met verbazing vragen: fuga - wat is het? En experts zullen zeggen dat dit een van de meest ontwikkelde muzikale polyfone vormen is.

Oorsprong van het genre

Als je de vraag beantwoordt, wat is fuga in muziek,de definitie zal kort als volgt klinken: het is een spel gebaseerd op de realisatie van één thema in verschillende stemmen. De term komt van het Italiaanse woord voor "hardlopen". Fuga als genre wordt geboren in de 15e eeuw, daarna zoeken componisten op het gebied van de muzikale vorm en proberen het thema in alle verschillende tinten te belichamen. Dit wordt mogelijk in polyfone vormen.

Als er een wens is om een ​​meer gedetailleerd antwoord te gevende vraag, wat is fuga in muziek, de definitie zal dit zijn: het is een genre-vorm, kenmerkend in de eerste plaats voor de barokke kunst, toen de overtolligheid van vorm het belangrijkste artistieke principe was. De voorloper van het genre is Alexander Polietti, die een vorm heeft gemaakt die de fuga van vandaag wordt genoemd.

Wat is een genre in muziek? Dit is een goed ingeburgerd geheel van formele kenmerken, een scherpe vorm. En het was Poletti die alle parameters van de fuga rechtvaardigde, het belangrijkste kenmerk is polyfonie. Deze vorm absorbeerde al het beste dat werd uitgevonden in imitatie-contrapuntische muziek. In het hart van de fuga zit een gedachte. Het wordt een thema genoemd. Het in de fuga is consequent ontwikkeld en verrijkt met verschillende stemmen, dit leidt tot een heroverweging van het onderwerp, de ontwikkeling ervan. Het bereik van het thema is binnen één octaaf. De voltooiing van het onderwerp kan niet worden uitgesproken. Er zijn drie samenstellingsonderdelen, waarvan de fuga gespleten is.

Wat is een compositie? Dit is een harmonieuze combinatie van elementen in een specifieke vorm die de inhoud tot uitdrukking brengt. Fuga bevat drie van dergelijke elementen: expositie, ontwikkeling en conclusie. De expositie presenteert het thema in alle stemmen, de ontwikkeling presenteert het in nieuwe toonaarden met behulp van thematische transformaties. De conclusie presenteert het onderwerp in een sleutel, bij wijze van conclusie komen alle stemmen samen. Naast de driedelige fuga, kan men ook een tweedelige fuga vinden. In dit geval wordt ontwikkeling gecombineerd met de conclusie.

Typen polyfone fuga's

In de muziektheorie, componisten, reflecterend opvraag: "Fuga - wat is het?", kwam tot de conclusie dat er verschillende varianten van dit genre kunnen zijn. De meest voorkomende fuga is vierstemmig. In deze vorm begint het thema in een van de stemmen, het wordt de leider genoemd, daarna geïmiteerd in de tweede stem (satelliet) in een hogere tonaliteit, dan volgt na de variaties een derde stem en herhaalt de leider, gevolgd door de vierde, de satelliet imiterend.

Zelden zijn fuga's met twee, drie en vijf stemmen. Deze vormen zijn ook gebouwd op de leider en de satelliet, maar er zijn variaties in de herhalingen van het thema.

Naast het aantal stemmen kan de fuga verschillen, afhankelijk van de rol van de begeleiding. Hij echoot de stem of ontwikkelt zijn eigen thema.

Fuga in de baroktijd

Tijdens deze periode wordt de fuga het centrale genre,rijke vorm voldoet aan de eisen van de tijd. Bekende muziektheoreticus Johann Fuchs schreef een verhandeling "Stappen naar Parnassus", waarin hij gerechtvaardigd de vorm van de fuga en formuleerde de methodologie van het onderwijzen van de techniek. Hij legt de rol van contrapunt, en dit werk voor vele jaren zal fundamenteel zijn. Dus, Haydn studeerde eenmaal contrapunt voor dit werk.

De beroemdste fuga's zijn dat natuurlijkcomposities van I. Bach voor het klavecimbel, zijn "Well-Tempered Clavier" omvatte 24 preludes en fuga's in alle mogelijke toetsen. Deze werken zijn lange tijd een model geworden. De invloed van Bach op de volgende generatie componisten was zo groot dat elk van hen zelfs maar één keer wendde tot het schrijven van fuga's.

Fuga's uit het tijdperk van het classicisme

Het tijdperk van het classicisme duwde fuga uit de voorhoedeposities. Dit genre wordt te traditioneel. Maar zelfs de grootste componisten, zoals Beethoven en Mozart, schrijven fuga's, waaronder ze in verschillende van hun werken. Dit wordt een nieuwe fase. Fuga is niet langer een zelfstandig werk en maakt deel uit van grotere werken. Dit leidt tot een geleidelijke afname van de semantische kracht van het laatste deel. Mozart in de finale van "The Magic Flute" bijvoorbeeld, neemt de vorm aan van een fuga.

Fuga in de 20e eeuw

Het tijdperk van de romantiek tegenover Verdi, Wagner en Berliozgeeft de juiste populariteit van fuga terug. In de 20e eeuw wordt het opnieuw een zelfstandig werk, bijvoorbeeld voor een orgel, en wordt het opgenomen in grotere vormen. Bartok, Reger, Stravinsky, Hindemith, Sjostakovitsj en vele andere innovatieve componisten geven de fuga een nieuw leven en onderwerpen het werk van Bach en Beethoven aan een diepgaande heroverweging. Vrije en dissonante tegenpunten worden de basis voor de muziek van de moderne tijd.

Moderne muziek experimenteert mettraditionele genres, en werd geen uitzondering op de fuga. Wat is consistentie in muziek? Dit zijn variaties op eeuwige thema's. Daarom ervaart Fuga nieuwe transformaties, maar sterft niet.