De sectorale structuur van de economie is de belangrijkste factor voor de ontwikkeling van het land

Zoals David Riccardo bewees, elkede wereld heeft verschillende soorten comparatieve en absolute voordelen ten opzichte van andere landen. Het is de beschikbaarheid van voordelen in verschillende sferen die ervoor zorgen dat landen zich specialiseren in de productie van bepaalde producten. Het is logisch dat afhankelijk van de aanwezigheid of afwezigheid van bepaalde voordelen (in feite, afhankelijk van de beschikbaarheid van middelen), de sectorale structuur van de economie wordt gevormd. Over hoe precies deze structuur wordt gevormd en wat deze structuur beïnvloedt, zullen we in dit artikel vertellen.

De sectorale structuur van de economie is de samenstelling ende verhouding tussen de belangrijkste soorten economische activiteit die in het land worden uitgevoerd. Afhankelijk van welke soorten activiteiten de overhand hebben, wordt de interne economische structuur van de staat gevormd, evenals zijn positie op de wereldmarkt. In feite is de sectorale structuur van de economie de belangrijkste factor in de vorming van het algemene profiel van de staat als deelnemer aan de wereldeconomie. Het is mogelijk om een ​​logische keten van drie schakels af te leiden: de beschikbaarheid van natuurlijke hulpbronnen - de sectorale structuur - de posities op de wereldmarkt. Laten we eens kijken hoe de economische structuur van de staat zijn positie beïnvloedt. De sectorale structuur van de Russische economie is bijvoorbeeld zo gebouwd dat deze wordt gedomineerd door winningsindustrieën en zware industrie. Natuurlijk wordt deze situatie vergemakkelijkt door overvloedige en logisch voordelige plaatsing van natuurlijke hulpbronnen - aardgas, olie, diamanten, metaalertsdeposities enzovoort. De structuur van de Russische economie bepaalt op zijn beurt zijn positie op de wereldmarkt als een exporteur van olie, gas, metalen en zware industrieproducten. Op zijn beurt heeft het nabijgelegen Oekraïne aanzienlijke landbouwmiddelen - uitgestrekte gebieden van hoogwaardige grond, waardoor de sectorale structuur van de Oekraïense economie een belangrijke plaats heeft in de landbouw en de voedselproductie. Als gevolg hiervan fungeert Oekraïne als een exporteur van voedingsmiddelen en een importeur van energiebronnen, terwijl Rusland integendeel Oekraïense producten importeert en energie exporteert.

De sectorale structuur van de economie is ingedeeld volgens twee systemen: de internationale classificatie van economische activiteit en classificatie door het systeem van nationale rekeningen.

Volgens de indelingsindeling zijn de volgende elementen van de sectorale structuur van de economie:

1. De primaire sector van de economie - omvatdergelijke gebieden van zakelijke activiteiten, zoals winning van grondstoffen (hout, ijzererts, olie en gas) alsmede op de landbouw. In feite is de primaire sector omvat alle activiteiten, met inbegrip van directe menselijke interactie met de natuur, waarin de natuur geeft geen middelen.
2. De secundaire sector van de economie - omvat allesondernemingen die zich bezighouden met de verwerking van grondstoffen en de productie van afgewerkte producten. De secundaire sector omvat ook producenten van halffabrikaten, die vervolgens "grondstoffen" worden voor de productie van het eindproduct.
3. De tertiaire sector van de economie isgebied van diensten, of, zoals het wordt genoemd, de sfeer van niet-materiële productie. Dit omvat consulting, verzekeringen, bankdiensten, effectentransacties, enzovoort.

Classificatie door het systeem van nationale rekeningen houdt de vaststelling in van de bijdrage tot de vorming van het bbp in de volgende sectoren van de economie:

1. Kleine bedrijfssector.
2. Sector van middelgrote en grote bedrijven.
3. Staatsondernemingen.

Volgens de wetenschappers, de indicatoreen hoogontwikkelde economie is de overhand in zijn sectorale structuur van kleine ondernemingen die voornamelijk in de dienstensector actief zijn. Benadering van deze standaard van de sectorale structuur dient als een teken van het correct gekozen pad van economische ontwikkeling van de staat.