De geostationaire baan is een strijd om de Clark-gordel

Weinig aspecten van het tijdperk van actieve ontwikkelingde ruimte had zo'n sterke invloed op het dagelijks leven van de mensheid, als het concept van een geostationaire baan, nauw verbonden met de uitvinding van een communicatiesatelliet. Deze twee factoren bleken een echte technologische en wetenschappelijke doorbraak te zijn, die een grootse impuls gaf aan de ontwikkeling van niet alleen telecommunicatietechnologieën, maar ook van de hele wetenschap als geheel, waardoor het leven van mensen op een kwalitatief nieuw niveau kon worden gebracht.

Hierdoor konden we de hele planeet bedekken met een dik webeen stabiel radiosignaal en verbindt zelfs de meest afgelegen punten van de planeet op een manier die tot voor kort het onderwerp was van de dromen van wetenschappers en een thema voor sciencefictionschrijvers. Vandaag kun je vrijuit praten aan de telefoon met de poolreizigers van Antarctica of via internet direct verbinding maken met elke computer op het aardoppervlak. En dit allemaal dankzij de geostationaire baan- en communicatiesatellieten.

De geostationaire baan is een cirkelvormige baan,die zich precies boven de evenaar van de planeet bevindt. De geostationaire baan is uniek omdat de satellieten erop een hoekrotatiesnelheid hebben rond de aarde die gelijk is aan de rotatiesnelheid van de planeet zelf rond de eigen as, waardoor ze constant over hetzelfde punt van het oppervlak kunnen 'zweven'. Dit zorgt voor stabiliteit en uitzonderlijke kwaliteit van radiosignalen.

De geostationaire baan, die een soort isgeosynchrone baan en bezit unieke kenmerken, wordt op grote schaal gebruikt voor de inzet van telecommunicatie, televisie-uitzendingen, meteorologische, onderzoek en andere satellieten. De hoogte van de geostationaire baan is 35.785 kilometer boven het niveau van de wereldoceaan. Het is precies deze precies berekende hoogte die zorgt voor synchronisatie van rotatie met de planeet. Kunstmatige satellieten op de GSO draaien in dezelfde richting met de globe. Dit is de enige mogelijke combinatie van parameters, waarbij het effect van synchronisme tussen de beweging van de satelliet en de planeet wordt bereikt.

De geostationaire baan heeft ook een alternatiefnaam - de Clarke Belt, door de naam van de persoon die het aandeel van verdienste van de leeuw bezit in de ontwikkeling van ideeën en de ontwikkeling van het concept van de geostationaire en geostationaire banen. In 1945, in zijn publicatie «Wireless World» tijdschrift besloot hij de orbitale kenmerken van het smalle gedeelte van de buurt van de aarde de ruimte en de voorgestelde bespreking van de technische parameters die nodig zijn voor de aansluiting van de aarde-maan.

Met de snelle ontwikkeling van telecommunicatie enruimtevaarttechnologieën is de geostationaire baan een unieke ruimteband geworden met een onvervangbare en fundamenteel beperkte hulpbron. Buitengewone congestie van deze site door verschillende satellieten werd een serieus probleem. Volgens de voorspellingen van experts wordt in de 21e eeuw de sterkste concurrerende economische en politieke confrontatie voor een plaats in de geostationaire baan verwacht. Internationale politieke afspraken lossen dit probleem niet op. Er zal een patstelling ontstaan. En in de komende twee decennia, volgens competente voorspellingen, zal de geostationaire baan zijn bron uitputten als de meest voordelige plaats voor satellietsystemen.

Een van de meest waarschijnlijke oplossingen kan zijnconstructie in baan om zware multifunctionele platform-stations. Met moderne technologie kan een dergelijk station tientallen satellieten met succes vervangen. Deze platforms zullen kosteneffectiever zijn dan satellieten en zullen dienen voor informatieve convergentie van landen.