Niet-gereguleerde werkdag

Volgens het tweede deel van artikel 91 van de TC mag de arbeidstijd van een persoon per week niet meer dan 40 uur bedragen, ongeacht of hij een periode van zes dagen of een periode van vijf dagen heeft.

Naast het algemene concept van de bedrijfstijdmodus,de definitie van de arbeidswet en een dergelijke regeling als een onregelmatige werkdag. Als er een behoefte is, kan de werkgever de werkgever opdragen bepaalde werknemers te betrekken bij de uitvoering van aanvullende opdrachten. Daarom is een niet-gestandaardiseerde werkdag een voortzetting van de arbeid nadat de tijd die is vastgesteld voor het werk is verstreken. Deze beslissing wordt niet alleen door het management genomen. Een overeenkomst, normatieve handeling of een collectieve overeenkomst stelt een lijst op van die functies waarop de werknemer een dergelijke werkdag kan tegenkomen. Deze lijst wordt ook aangenomen rekening houdend met de mening van de vakbond of ander orgaan dat belangen behartigt ten gunste van werknemers en hun rechten beschermt.

Er wordt een niet-standaard werkdag geplaatstmedewerkers die de functies van organisatoren, stewards vervullen. Het omvat ook degenen van wie de werktijd niet nauwkeurig in aanmerking kan worden genomen, of degenen die zich onafhankelijk van de werktijd ervan ontdoen. Als de handelingen met de normen van de wet niet voorzien in iets anders, dan is volgens de algemene regel een onregelmatige werkdag niet goedgekeurd. Zo'n regime mag bijvoorbeeld bestuurders van auto's (auto's) hebben, behalve taxichauffeurs; Expeditiechauffeurs die worden opgestuurd voor onderzoek, geologisch onderzoek, topografisch en geodetisch werk in het veld.

Personen die een niet-standaard werkdag hebben, allemaalZe moeten met zoveel werk worden geladen, dat ze de tijd hebben om het op het gebruikelijke tijdstip voor hun werk te doen. Ook heeft de manager niet het recht om de ondergeschikte een baan te geven die niet binnen zijn competentie valt. De werknemer, die zelfstandig werk- en rusttijden verdeelt, heeft geen aanvullende instructies van de werkgever nodig.

Regels die het begin van de werkdag bepalen enhet einde, pauzes voor eten en rust, rekening houden met de tijd van het werk, en van toepassing zijn op ondergeschikten waarvan de werkdag niet gestandaardiseerd is. Net als iedereen rusten ze op vakantie en in het weekend.

Absoluut alle werknemers kunnen erop rekenen,dat, indien nodig, het management hen jaarlijks verlof verleent - een bepaald aantal dagen (met uitzondering van feestdagen), vrij van werk en bedoeld voor recuperatie. Deze periode wordt betaald. Ook voor de werknemer wordt zowel het salaris als de post bespaard. Als een ondergeschikte een arbeidsovereenkomst met zijn werkgever heeft ondertekend, wordt hem door de staat een jaarlijkse vakantie in de vorm van verlof gegarandeerd.

Regelmatige vakantie voor onregelmatige werktijdenkan eenmaal per jaar met nog een worden aangevuld en betaald. De duur ervan wordt aangegeven in de arbeidsovereenkomst of is het gevolg van de aard van de bestelling binnen het collectief, maar kan niet korter duren dan drie dagen.

Artikel 116 TC voorziet in de toegestane tijdin het jaar is extra verlof voor een onregelmatige werkdag, evenals voor personen wier werk gepaard gaat met gevaarlijke en schadelijke omstandigheden, van bijzondere aard; voor personen die werken in de klimatologische omstandigheden in het Verre Noorden of op plaatsen die daar gelijk aan zijn. Sommige gevallen voor het verschaffen van dergelijke rust kunnen worden gespecificeerd door federale wetten.

In overeenstemming met 1 uur. 119 van het artikel, waarin de regels voor het verlenen van een extra verlof worden vastgelegd, met uitzondering van de basis, de duur ervan wordt bepaald door de voorwaarden van de collectieve overeenkomst. Er moet rekening worden gehouden met de intensiteit van het werk, de reikwijdte ervan en andere voorwaarden die overeenkomen met het kantoor.

Elk jaar wordt een aanvullend elementair verlof gegeven om op de een of andere manier het effect van een bepaalde werkmethode op de gezondheid van werknemers te neutraliseren of op zijn minst te compenseren.