Humanitaire interventie is een directe uitdaging voor het idee van soevereiniteit?

Vanuit het oogpunt van internationaal recht is interventie de gewelddadige tussenkomst van één soevereine staat in de interne of externe aangelegenheden van een andere - militair, politiek of economisch.

De vraag is het onderwerp van normatief enempirisch debat, vanaf het moment dat het internationale recht werd ontwikkeld, en er is geen standaard juridische definitie voor. Het wordt echter op deze manier uitgelegd: onder bepaalde omstandigheden zijn externe krachten verplicht om in te grijpen in de aangelegenheden van een andere staat om mensen daarin te beschermen onder uitgebreide schendingen van hun burgerrechten, zelfs als er een conflict is tussen staten.

Hoewel interventie in principe een onrechtmatige daad is, worden sommige interventies in dergelijke gevallen als legitiem beschouwd.

Een voorbeeld van dit soort denken was het debat,gehouden in 1996 op voorstel van Canada om in te grijpen in de zaken van Zaïre (nu Congo) om de miljoenen Hutu-vluchtelingen te beschermen die de genocide in Rwanda hebben overleefd. Ze liepen het risico op uitroeiing door de Tutsi's, gesteund door de Rwandese regering en vanwege de burgeroorlog in Zaïrne. Canadezen beweerden dat de rechten van de burgerbevolking waren geschonden, en dit compenseerde alle andere overwegingen. Degenen die ertegen hebben gezegd dat humanitaire behoeften alleen niet de inmenging van buitenaf kunnen rechtvaardigen. Daarnaast is aangevoerd dat langdurig ingrijpen op zichzelf vol onzekerheid is.

Wat moet er gebeuren met een dergelijke crisis als de genocide in Rwanda, wanneer de internationale gemeenschap probeert de moorden te stoppen?

In de context van internationaal recht, interferentiede ene staat in de aangelegenheden van een andere met het doel onschuldige mensen te beschermen, wordt gezien als een humanitaire interventie als er een sanctie is van de VN-Veiligheidsraad. Maar kunnen landen, handelend met toestemming van de VN-Veiligheidsraad, de aangegeven "plichten" vervullen? Of is zo'n doctrine in wezen een 'Trojaans paard', een misbruik van een sterkere macht? Dienen dergelijke interventies als een excuus voor staten die conflicten in het buitenland loslaten?

Wanneer landen, zonder interne ondersteuning voorbloedeloze politieke interventies, sturen hun strijdkrachten naar het grondgebied van andere staten, ze streven in grote mate hun bekrompen nationale belangen na: territoriale inbeslagname, verkrijgen van geostrategisch voordeel, controle over kostbare natuurlijke hulpbronnen. Leiders proberen publieke steun te krijgen en beschrijven hun acties in termen van hoge morele doelen: het vestigen van vrede, gerechtigheid, democratie in het conflictgebied. Het is de moeite waard om te onthouden dat veel campagnes die door de Europese koloniale machten in de 19e eeuw werden gelanceerd, gebaseerd waren op overwegingen van universele menselijke waarden.

In Rwanda, in 1991, zoals verwacht,de Franse interventie onder auspiciën van de VN zal zijn om de operatie "Turquoise" uit te voeren. Maar Frankrijk gebruikte de humanitaire imperatief als dekmantel en bleef proberen de gebeurtenissen in het gebied van de Grote Meren te beïnvloeden.

In 2003 werd de Amerikaans-Britse invasie en bezetting van Irak ook aangemerkt als humanitaire interventie door de Britse premier Tony Blair.

Rekening houdend met dat de klassiekeinterventies zijn in principe van politieke aard en omvatten het opleggen van hun wil met geweld, dan is humanitaire interventie een directe uitdaging voor het idee zelf van soevereiniteit.

Het publiek in Noord-Amerika en het WestenEuropa, met al het gepraat van medeleven met andere naties, stemt er gemakkelijk mee in militair geweld te gebruiken om naar hun mening te eindigen met rampen in een ander land, zonder serieus na te denken over de prijs van dergelijke "sympathie" in de morele, politieke en economische termen ?

Tegenwoordig is humanitaire interventie in feiteeen VN-kind, sommige organisaties die niet vreedzaam kunnen werken in conflictgebieden. Deze groepen zijn de meest vurige van haar predikers. De Franse diplomaat Bernard Kouchner heeft zelfs de rechtstheorie van de wetenschapper Mario Bettati gepopulariseerd "over het recht om in te grijpen".

De term zelf kan in anderen worden gebruiktwaarden. Bijvoorbeeld als een reeks economische maatregelen van binnenlands beleid: inkoopinterventie, graaninterventie. In beide gevallen zijn dit de manieren waarop de staat probeert de prijzen van landbouwproducten (grondstoffen, voedsel, graan) te reguleren.