Sensuele cognitie en zijn plaats in het proces van weerspiegeling van de werkelijkheid

De manier waarop iemand de wereld begint te begrijpen,komt voor op een manier van zogenaamde 'levende contemplatie'. Meestal betekent het sensorische kennis, of reflectie van de werkelijkheid in de vorm van gewaarwordingen, waarnemingen en representaties. Tussen de verschillende filosofische stromingen ontstond een geschil over de vraag of al deze soorten begrip worden bepaald door de sociale praktijk, of dat ze kunnen worden herleid tot mentale activiteit (overwegend passief) van een individueel individu. Bovendien is in dit geschil het probleem naar voren gebracht dat het belangrijkste in dit proces is hoe het beoogde object op ons inwerkt, of hoe we dit onderwerp construeren met onze hersenactiviteit.

Sensuele cognitie begint met sensatie. Het ontstaat in verband met het feit dat sommige verschijnselen of hun individuele eigenschappen direct invloed hebben op de zintuigen van de mens en de eerste weerspiegeling van deze verschijnselen in ons bewustzijn creëren. Daarom bleek zelfs een theorie dat we alleen de mogelijkheid kregen om bepaalde eigenschappen te "grijpen" en of de verbindingen tussen hen die we beweren dat ze echt zijn, nog steeds onbekend zijn. Wat het ook was, het onderwerp verbinden met de buitenwereld en een van de bronnen van informatie zijn, sensaties geven een onvolledig, zeer beperkt en eenzijdig beeld van de werkelijkheid. Een treffend voorbeeld hiervan is de beroemde parabel van de olifant en de vier blinde mannen die niet konden binden wat ze voelden.

Sensuele cognitie terwijl het proces doorgaatDe volgende, meer complexe fase - perceptie. Het geeft al de totaliteit van eigenschappen weer die inherent zijn aan objecten en verschijnselen. Dat wil zeggen, deze fase van bevattingsvermogen geeft ons een meer holistisch beeld, dat we kunnen verdelen in vele aspecten en nuances. In dit geval, ondanks het feit dat de basis van waarneming sensaties zijn, wordt deze niet alleen beperkt tot hun mechanische som. Dit is een geheel andere vorm die ons niet alleen in staat stelt iets nieuws te leren (het onthult bijvoorbeeld de eigenschappen en kenmerken van bepaalde objecten), maar vervult ook de functie van het reguleren van dit proces. Perceptie stuurt onze activiteit, voortkomend uit de karakteristieke eigenschappen van objecten die we er doorheen zijn gaan kennen.

Sensuele cognitie creëert ook afbeeldingen ofrepresentatie, maar niet voortkomend uit de directe invloed van objecten op het onderwerp, maar uit de herinnering aan de sporen van deze impact die eerder plaatsvonden. Dit is dus een gegeneraliseerd beeld van een fenomeen of object dat we niet langer zien of horen. Bovendien kan een dergelijk beeld niet alleen het verleden reproduceren, maar ook worden geëxtrapoleerd naar de toekomst en een verbeeldingskracht worden. Interessant in dit opzicht zijn de theorieën van Locke en Berkeley over het menselijk bewustzijn als een specifieke spiegel, waardoor een geheel concept ontstaat van het geheel.

Dus de eerste manieren van wetenzijn gebaseerd op een min of meer adequate weerspiegeling van een fenomeen of voorwerp in onze hersenen door middel van gevoelens. Ze kunnen echter alleen volledig als zodanig worden beschouwd als het erom gaat de bron van onze informatie over de werkelijkheid te bepalen. Informatie van deze aard kan immers alleen als kennis in de filosofische zin van het woord worden beschouwd als deze verband houdt met verdere denkactiviteit, ondergeschikt is aan en beheerst wordt door zijn categorische logica. Met andere woorden, als elke zintuiglijke vorm menselijke betekenis en betekenis bevat, kan het als de eerste fase van begrip van de wereld worden beschouwd.

Zonder de triade zou sensatie-perceptie-reflectie zijnde basisniveaus van cognitie zijn onmogelijk. Het is echter beperkt in zijn essentie en mogelijkheden en kan niet volledig of op zijn minst een getrouw beeld geven van de werkelijkheid. Dit niveau wordt al bereikt door de volgende fase van het bevattingsproces, die verder gaat dan de grenzen van directe waarneming. Deze hogere vorm van kennis, in vergelijking met het verstandige, is rationeel denken.